نویسنده: عباسی مجتبی
22:28 - 1400/08/15
- قوانین حجاب و پوشش در کشور ما به دلیل عدم تعیین مصداقی و موردی کامل نیست، بدین جهت دستگاه‌های نظارتی، معیار سنجش مطلوب و مناسبی برای تعیین بدحجابی و بی‌حجابی ندارند.
چندی پیش تیم هندبال ساحلی بانوان نروژ به خاطر اینکه در مسابقات قهرمانی اروپا به جای "بیکینی" از شلوارک استفاده کرد که اندکی پوشیده‌تر است و ۱۵۰۰ یورو جریمه شد، چون طبق ایدئولوژی غرب، دنیای تبلیغات زده و دیکتاتوری نظام لیبرال سرمایه‌داری، پوشش زنان، جذابیت‌های جنسی مسابقات را تحت تاثیر قرار می‌دهد، از این‌رو بسیار ساده‌لوحانه است اگر فکر کنیم غرب به دنبال آزادی و حقوق بشر در ایران است، حال آنکه برنامه‌ریزی برای فروپاشی خانواده در ایران و مخالفت با چادر و روسری بانوان ایرانی نیز در این فضا قابل فهم است، به تعبیر دیگر شعار آزادی و هیاهوی حقوق بشر، بهانه‌ای برای رسیدن به اهداف سیاسی و بردگی انسانیت است.
البته هنجارهای پوشش و قوانین لباس پوشیدن مردم در فضای جامعه در سراسر جهان، امری پذیرفته شده و مرسوم است، هرچند اهداف پوشش در این کشورها با اهداف اسلامی کاملا متفاوت است، اما به صورت کلی قوانین در این باره وجود دارد و حتی برای تشخیص تخلف در این زمینه نیز به قوانین مصوب و رای قاضی مراجعه می‌شود.
کشور کانادا در ماده ۱۷۳ قانون کشوری، هرگونه پوشش خلاف عفت‌عمومی (هنجارهای پذیرفته شده عمومی) را ممنوع کرده است.
در آمریکا، قوانین مربوط به پوشش در ایالت‌های مختلف آن، متفاوت است، به عنوان مثال در دو ایالت ایندیانا و تنسی، قوانین خاصی در ممنوعیت پوشیدن لباس‌های بدن‌نما و حتی لباس‌های نیمه بدن‌نما نیز وجود دارد.
پیش‌تر در سال ۲۰۱۶، در تیمونسویل -یکی دیگر از شهرهای کارولینای‌جنوبی- قانون مشابهی تصویب شده بود که بر اساس آن، افرادی که به صورت عمدی لباس زیر خود را به نمایش می‌گذاشتند، جریمه می‌شدند.
چندی قبل قانون‌گذاران مجلس ایالت کارولینای جنوبی آمریکا درصدد برآمدند تا لایحه‌ای در مخالفت با پوشیدن شلوارهای افتان (saggy pants) تسلیم مجلس کنند که در صورت تصویب، پوشیدن این نوع از شلوارها ممنوع اعلام خواهد شد.
در کارپری ایتالیا، پوشیدن صندل یک‌انگشتی ممنوع است و این ممنوعیت به خاطر سروصدایی است که این کفش‌ها ایجاد می‌کنند و آرامش این جزیره را بر هم می‌زنند.
یا برخلاف آنچه در مورد برزیل و نوع پوشش در آن تصور می‌شود، این کشور قوانین مختلفی درباره پوشش وضع کرده است، از جمله اینکه در ماده ۲۳۳ قانون کیفری برزیل هرگونه عمل منافی عفت عمومی یا نمایش اجزای بدن در ملاءعام، محکومیتی معادل سه ماه تا یک سال حبس در پی خواهد داشت، همچنین طبق ماده ۲۳۴ این قانون، صادرات و واردات، خرید یا توزیع آلات یا اشیاء مستهجن برای نمایش عمومی ممنوع بوده و در صورت تخلف، شش ماه تا یک سال زندان یا جریمه نقدی به دنبال دارد.
فارغ از قوانین و مقررات کشورهای اسلامی و حتی غربی در موضوع پوشش، در کشور ما نیز درباره پوشش و حجاب اسلامی، ظاهرا از سال ۶۳ قانون مصوب شده است ولی به دلیل عدم تعیین مصداقی و موردی در این زمینه کامل نیست، بدین جهت دستگاه‌های نظارتی، معیار سنجش مطلوب و مناسبی برای تعیین بدحجابی و بی‌حجابی ندارند و اگر حساستی نیز وجود دارد بیشتر درباره بانوان است.
به نظر می‌رسد در بحث خلا قانونی از سوی وزارتخانه‌های کشور و فرهنگ و ارشاد یا کمیسیون‌های فرهنگی مجلس، لایحه یا طرح مناسبی تقدیم مجلس شود تا پس از تصویب به دولت جهت اجرا ابلاغ گردد.
در گام بعد ناآگاهی یا عدم توجه برخی از مردم به احکام اسلامی در خصوص پوشش، باعث شده رعایت پوشش در جامعه امری نسبی شمرده شود، چنان که با یک شیب ملایم شاهد کاهش پوشش اسلامی در جامعه هستیم و این شیب ملایم باعث پذیرفته شدن پوشش بد، توسط خانواده ایرانی شده است.
در این میان هر زمان دلسوزان نظام و انقلاب نسبت به این موضوع احساس تکلیف نموده‌اند، کار به نیروی انتظامی واگذار شده و این نیروی خدوم هم عملا در مقابله با این پدیده شوم و مستمر در طول تاریخ انقلاب، به دلیل عدم توازن در قوانین ناتوان بوده است.
