نویسنده: عباسی مجتبی
17:19 - 1400/07/06
برخلاف شواف رسانه‌ای محمود صادقی اما در واقعیت و در تفکر امثال وی، اعتماد به نخبگان و تکیه به ظرفیت‌های داخلی جایی ندارد، بلکه برعکس، تجربه سال‌های مسئولیت در مجلس و دولت برآمده از این تفکر، مصداق بیگانه پرستی و نگاه به بیرون بوده است که مردم نتیجه آن را در اقتصاد و معیشت با تمام وجود لمس کرده‌اند.
محمود صادقی، فعال اصلاح‌طلب باز همچون گذشته بدون ذره‌ای تحقیق و تفکر در توییتر خود نوشت: «اینکه قهرمانان صاحب مدال از کشور مهاجرت و با پرچم کشور دیگری رقابت کنند، بسیار تلخ است، اما وطن‌فروش و خودفروش نامیدن آنها، آن‌هم از سوی رهبری که به متانت در گفتار شهره‌اند، دور از انتظار بود؛ انتظار این است شرایط و عواملی که نخبگان را از کشور فراری می‌دهد بازشناسی و اصلاح شود.»
نخست اینکه اصل ماجرا این بود که رهبر انقلاب در دیدار اخیرشان با مدال آوران المپیکی و پارالمپیکی فرمودند: آنجایی که یک ورزشکار به مدد وطن‌فروشی یا به مدد خودفروشی به مدال دست پیدا می‌کند؛ این مدال هیچ ارزشی ندارد، این قهرمانی ارزش ندارد؛ این ضدّ ارزش است؛ این قهرمانی آن قهرمانی ارزشمند نیست.
فردی مانند سعید مولایی وقتی در سال 2019 با حریف رژیم صهیونیستی مبارزه نمی‌کند، به پیشنهاد همسرش روادید دوساله آلمانی دریافت می‌کند و در المپیک 2021 زیر پرچم مغولستان به میدان می‌رود و پس از کسب مدال نقره المپیک، مدالش را به صهیونیست‌ها تقدیم می‌کند؛ آیا این کار مولایی شراکت در ظلم صهیونیست‌ها نیست؛ چقدر انسان باید فرومایه باشد که مدالش را به یک رژیم آپارتاید و قاتل تقدیم کند؟
همچنین عملکرد این فرد باعث شد که فدارسیون جودوی کشور ما چهار سال از حضور در تمامی مسابقات محروم شود و جای بسی تامل و تعجب از برخی اصلاح طلبان که غالبا برخلاف جهت منافع ملی و مصالح ملت شنا می‌کنند و بلندگوی وطن فروشان، غربگرایان و رسانه‌های معاند هستند، اما زبانشان در دفاع حقیقی و غیرنمایشی از نخبگان کشور الکن و ناقص است.
در گام بعد برخلاف شواف رسانه‌ای و مجازی محمود صادقی اما در واقعیت و در تفکر امثال وی، اعتماد به نخبگان و تکیه به ظرفیت‌های داخلی جایی ندارد، بلکه برعکس، تجربه سال‌های مسئولیت در مجلس امثال صادقی با نماد عکس سلفی حقارت و دولت برآمده از این تفکر، مصداق بیگانه پرستی و نگاه به بیرون بوده است که مردم نتیجه آن را در اقتصاد و معیشت با تمام وجود لمس کرده‌اند.
در دوران سرخوردگی سیاسی امثال صادقی به نظر می‌رسد این گونه اظهارنظرها در ادامه اغراض سیاسی حزبی، مشغول کردن نیروهای انقلابی، پرداختن به حواشی و در نهایت نوعی اظهار وجود باشد؛ حال آنکه این افراد بارها با این شعارها و نمایش‌های پر رنگ و لعاب از مردم رای گرفته و مردم نیز آنها را آزموده‌اند و تجربه و خسارت‌های مسئولیت برآمده از تفکر صادقی در مجلس و هم در دولت را مشاهده کرده‌اند
